Вершы пра каханне

А ты сэрца мне
Тым параніла,
Што другога ты
Панаравіла.

Мо за тое люб,
З ночы, з раніцы,
Што ягоны чуб
Кучаравіцца?

А мо свацейкі
Вінаватыя,
Што так лацвенька
Вас сасваталі?

Што ж, не выпала:
Сонца выпіла
Медзвяну расу,
Засушыла цвет.

Ты іначыла —
Не заплачу я,
Што ж, бывай, красуй,
Хоць на цэлы свет!

Будзеш губы мець —
Не на згубу мне,
Малады пагляд —

Ты пайшла,
ты чамусьці пайшла,
і я
стаў калодзежам без вады,
стаў вясновым кустом без лісця,
але болей за ўсё
стаў падобны на клетку,
якую пакінула птушка...

Чую, у садзе чужым пяе,
бачу між дрэў залачоную клетку.

Вунь і яно, успамінаў лісцё,
На дрэвах, на тумбах, на дугах трамваяў.
Скажыце ж цяпер, а ці многа дасцё
За квецень апалую маяў?

Ды толькі і ў вас гэтаксама было,
Паводле адвечнае звычкі:
Бяссонныя ночы, кахання сіло,
Перон і вясновы палон электрычкі.

Абсыпалася
каляіна вясны,
Прыбіта трава прыдарожная пылам.
Ц

О як я вернасці баюся,
О як я вернасці жадаю!
Плачу даніну дзіўнай скрусе,
Калі табе кажу: «Кахаю!»

Плачу даніну дзіўнай здрадзе,
Што між пялёсткамі лілеі,
Прыдатная чужой уладзе,
Быць пэўнай пэўны час умее.

І ты, лілея, ты, лілея!..
Спякотны дзень трымціць бясконца.
Тады ўжо я паразумнею,
Калі цябе сасмажыць сонца!..

А мо чакаў я гэтага званка,
Мо непазбежнасць нада мной лунала,
Калі твая шчаслівая рука
Шэсць гэтых лічбаў недзе набірала.

Ало, ало! Успомніцца пасля:
«Мой дарагі!

Ручча саснiў я джарало.
Высока сонейка стаяла,
I слонкi быстрае крыло
У зыркiх промнях трапятала.

I шэпт арэшын i травы
У сне мне чуўся iмем-словам.
Гладышкi голас гарлавы
У ручая быў тымчасова.

I гэты гук выразна мне
Душу сцiнаў салодкiм болем.
Я думаў – многа год мiне
I гук не скончыцца нiколi.

I пахла сонцам i вадой.
Бясконца так, навечна будзе!
Паветра парны сырадой