Вершы пра каханне

Пад пурпурны тонкі вэлюм ноч схавала твар.
Апельсінавая поўня спее спакваля,
І аб ёй скуголіць сумны і стары ліхтар.

Ап’янелая ад стомы ціха спіць зямля.
Спяць і птушкі, і расліны, і чароды хмар,
І дзяўчына, што разбіла сэрца караля.

Толькі чэзне ад бяссоння малады ўладар;
Хоча ўзняцца ён на крылах мроі-матыля,
Каб нанова акунуцца ў чарадзейны вар.

Каханне як міфалагема
Звычайна лашчыць розум еўрапейца.
Яно сваім святлом праменным
У цемрадзі быцця дае сагрэцца.

Каханне як цявіна лёсу
Павінна жыць у сэрцы азіята.
І на шляху душы ў нябёсы
Вібрыруе яно струной напятай.

На папялішчы кахання
Знікнуць былыя мары.
Толькі гучыць у сэрцы
Сумны напеў гітары.
Плачуць бясслёзна вочы,
Твар – як загіпсаваны.
І паступова ўпадае
Розум у стан нірваны.
Рэшткі забітых пачуццяў
Блытаюцца ў павуціне.
Хуткая смерць кахання –
Быццам на гільяціне.
Гэта няцяжка прадбачыць.
Так яно ўсё і будзе.
Каханне знікае ў пакутах...
Навошта ж яно вам, людзі?..

Яна — фатальная жанчына
і небяспечная гульня.
Зрачэшся маці і айчыны,
спыніўшы перад ёй каня.
Зноў тоне розум у сутонні.
Віно, пасьянс, парфумны пах…
Ляціць у чорнае прадонне
паранены каханнем птах.
«Хутчэй спыніся, рыцар любы!» —
крычыць нябачны вартавы, —
«Іначай давядзе да згубы
пагляд мілэдзі ракавы».
Але той покліч не пачуты.
Трагічным мусіць быць фінал,
бо ад смарагдавай атруты